3x B= Begravenis, Bekwai and Birthday!
Door: Florentine Toet
Blijf op de hoogte en volg Michael en Florentine
23 Oktober 2014 | Ghana, Jirapa
Lieve allemaal,
Bedankt voor al jullie reacties en felicitaties!!
Sorry dat we jullie deze keer wat langer in spanning hebben gehouden wat betreft onze belevenissen maar zoals jullie in de titel kunnen lezen hebben we het (op z'n Ghanees) druk gehad.
De dag na ons vorige verslag begon de begravenis. Een directeur vanuit het onderwijs was een aantal weken geleden overleden en werd nu begraven. Toen wij 's ochtends wakker werden stond het hele dorp al op z'n kop! Jong en oud was bezig met schoonmaken, afval verbranden, gras weg snijden en tenten klaar zetten. Rond het middaguur kwam de begravenisstoet aangereden. Alle studenten stonden aan de kant van de weg en zongen. Als eerste ging de stoet naar de kerk waar een korte dienst werd gehouden. Vervolgens gingen ze naar de plek waar de begravenis plaats vond (naast ons huis om precies te zijn). De overleden werd op een stoel in het midden van het veld geplaats in een soort verhoogde tent. Er werd muziek gemaakt, klonken schoten en iedereen liep om de 'tent' heen en maakte huilende/schreeuwende geluiden. Dit ging de hele avond/nacht zo door, dit betekende voor ons dus een nachtje van weinig slaap. De volgende ochtend zijn we even bij het veld aanwezig geweest maar al snel zijn we met brother John verhuist naar de bar (net zoals de meeste gasten). Voor het middaguur hadden we al flink wat wijn en pito (het lokale bier) op. Of eigenlijk moet ik zeggen: ik had al flink wat wijn en pito op. Aangezien Michael allebei de dranken niet lust hebben we heel stiekem elke keer van glas gewisseld, het is namelijk niet beleefd om eten of drinken te weigeren.
Het is best vreemd om op een begravenis te zijn van iemand die je helemaal niet kent maar ook wel een hele belevenis!
De volgende week ben ik weer twee dagen naar het health centre geweest en heeft Michael een hoop schoongemaakt en kleding gewassen (wat een top man heb ik toch!). Het wassen van kleding is hier overigens niet zo gebeurd maar kost je zo een hele ochtend: water halen, kleding op de hand wassen, schoon water halen, uitspoelen, uitwringen en ophangen.
Woensdag zijn we met de bus vertrokken richting Kumasi. Even leek het erop dat de bus niet zou komen maar toen wij na 2 uur wachten teleurgesteld terug naar het huis liepen kwam hij toch aangereden. Wij zijn er als een gek achteraan gerend en gelukkig nam hij ons mee! De bus richting Kumasi stond gelukkig al klaar in Wa, dus hier konden we gelijk instappen. Na de busrit van ongeveer 7 uur kwamen we aan in Kumasi. Kumasi is een stad waar ik 5 jaar geleden veel ben geweest samen met Andrea (goede vriendin van mij). Andrea en ik hebben toen voor 3 maanden in Bekwai gewoond (een dorp in de buurt van Kumasi) en hebben daar engelse les gegeven op de kindergarten. We gingen toen wekelijks naar Kumasi en hadden daar ons vaste restaurantje waar we pizza konden eten. Hier had ik Michael al over ingelicht dus hier zagen we erg naar uit. Ik was ervan overtuigd dat ik het nog wel wist te vinden maar na 3 keer in dezelfde straat op en neer te zijn gelopen en een paar keer zeggen: 'hij moet echt hier zitten' kwam er iemand naar ons toegelopen om te vragen van wij zochten. De man wist ons te vertellen dat het restaurant er helaas niet meer zat. Dit was natuurlijk even flink balen! Maar dankzij onze Brad gids hebben we een heerlijk ander pizza restaurant gevonden, heerlijk!!
Na een overnachting in Kumasi zijn we met de trotro naar Bekwai gegaan. Voor Michael zijn eerste trotro ervaring! Een trotro is een klein bestelbusje die ze vol stoppen met mensen en waarmee je voor een paar Cedi overal naartoe kan reizen. Eenmaal aangekomen in Bekwai hoopte ik de weg nog te herkennen maar helaas was dit niet het geval, ik herkende het helemaal niet! Daarom hebben we Rita opgebeld, met Rita zijn Andrea en ik erg veel opgetrokken. Rita kwam ons ophalen van het trotro station. Ik vond het stiekem wel heel erg spannend maar toen ik haar zag was het weer helemaal vertrouwd, alsof ik gisteren nog in Bekwai was! Rita vond het erg grappig dat Floor 'lost' was in Bekwai. Later werd ons verteld dat ze het trotro station hebben verplaatst, ja... logisch dat ik het dan niet herken! We mochten overnachten in het missiehuis bij father Joseph. Father Joseph is een geweldige man die priester was in Bekwai maar nu door zijn ziekte aan huis gebonden is. We werden hier helemaal in de watten gelegd!
De volgende dag heeft Rita ons de kindergarten laten zien waar zij nu lerares is. We hebben de kinderen en docenten kunnen verrassen met een paar cadeautjes uit Nederland, ze vonden het geweldig (dank jullie wel Denny en kinderen van Open Hof!)
Het was super om iedereen weer te zien, Michael aan hen voor te stellen en hem te laten zien waar wij 3 maanden geleefd hebben.
Zaterdagochtend was het weer tijd om afscheid te nemen van iedereen. We werden naar Kumasi gebracht en hoopte hier de bus te nemen richting Wa maar deze was helaas net vertrokken, de volgende zou 2 uur later gaan. Prima dachten wij, dan gaan we nog even wat in de winkel halen en dan komen we terug. Maar toen wij terug kwamen bleek de bus al uitverkocht te zijn, de volgende bus zou de volgende ochtend vertrekken. Aangezien wij in Ullo beloofd hadden om voor mijn verjaardag terug te zijn, was dit voor ons geen optie. Gelukkig wist een taxichauffeur ons naar een plek te brengen waar nog wel een bus zou gaan. Toen we hier aankwamen werden we gelijk naar de plek gebracht waar een bus richting Wa zou vertrekken. Wij waren al helemaal blij; we hebben toch nog een bus vandaag! Maar deze vreugde was na bijna 12 uur wachten iets minder. De bus bleek pas te vertrekken als hij helemaal uitverkocht zou zijn. Toen de bus om 19.00 uur eindelijk uitverkocht was moesten ze alleen nog wel even bedenken hoe ze al de bagage er in gingen krijgen. Mensen vervoeren hier echt werkelijk alles per bus: banden,gas flessen, zakken met rijst, koffers en dieren. Het werd dus een nachtrit voor ons. Om 4.30 uur 's ochtends kwamen we uiteindelijk aan in Wa. Gelukkig konden we hier een paar uurtjes bijkomen bij de FIC brothers in Wa. Om 11.30 moesten we alweer aanwezig zijn bij het busstation om de bus richting Ullo te nemen. Tijdens deze busrit hielp moedernatuur ons een beetje om wakker te blijven: er kwam een flinke regenbui over ons heen en aangezien wij net naast een raam zaten waar geen glas meer in zat werd er door 5 man geprobeerd om de harde regen tegen te houden met een stuk karton. Jullie zullen begrijpen dat dit niet erg effectief was maar toch lief bedoeld;-). Wat betreft regen; dat is de laatste 3 weken echt een probleem in Ullo. Er is in Ullo zelf geen druppel meer gevallen. De warmte neemt hierdoor flink toe en je ziet het landschap veranderen van mooi groen naar bruin.
De volgende dag (maandag) was het mijn verjaardag! Van tevoren was mij al beloofd dat we dit groots zouden vieren. 's Ochtends ben ik gewoon bij het health centre geweest en heb daar alle kinderen getrakteerd op een lolly met een fluitje (dank jullie wel Maureen en Renee). De kinderen vonden het helemaal geweldig en zijn erg zuinig met hun fluitje. 's Middags hebben we voorbereidingen gedaan voor het feestje en vanaf een uurtje of 4 kwamen de gasten. Als eerste kwam de chief van het dorp (dit is eigenlijk een soort burgemeester) op bezoek samen met zijn zoon. Later kwamen ook mijn collega's van het health centre en kon het feestje beginnen. Felix (degene bij wie wij verblijven) had erg zijn best gedaan om alles te regelen. Hij had een heel programma opgesteld: eerst gingen we zingen, daarna mocht ik de cake aansnijden, vervolgens champagne en daarna dansen! Onze kokkin had samen met haar moeder en zussen eten bereid voor ons en voor al de aanwezige kinderen (dit waren ongeveer alle kinderen uit het dorp). Ook was er vollop pito wat werd uitgedeeld aan iedereen. Iedereen was aan het dansen op de Ghanese muziek en had het super naar zijn zin! Niet alleen voor mij was het een top verjaardag maar voor alle aanwezigen! Felix vertelde ons trots dat de kinderen zelden zo'n feestje hebben en dit niet snel zouden vergeten.
Al met al gaat het dus erg goed met ons! Het project kan helaas nog steeds niet draaien doordat er geen stroom is. Dit blijkt een landelijk probleem te zijn in Ghana. Het water in de dam (waarvan het hele land van stroom voorzien word) blijkt te laag te zijn en het land wil te veel plekken van stroom voorzien, hiervoor is niet voldoende capaciteit. Het probleem ligt dus eigenlijk bij de regering van het land. De enige manier om het project op dit moment wel te kunnen laten draaien is door zonne-energie of een transformer aan te schaffen voor het project. Dit blijkt helaas een duur grapje te zijn maar wie weet is het wat voor in de toekomst.
Lieve groetjes,
Michael en Florentine
Bedankt voor al jullie reacties en felicitaties!!
Sorry dat we jullie deze keer wat langer in spanning hebben gehouden wat betreft onze belevenissen maar zoals jullie in de titel kunnen lezen hebben we het (op z'n Ghanees) druk gehad.
De dag na ons vorige verslag begon de begravenis. Een directeur vanuit het onderwijs was een aantal weken geleden overleden en werd nu begraven. Toen wij 's ochtends wakker werden stond het hele dorp al op z'n kop! Jong en oud was bezig met schoonmaken, afval verbranden, gras weg snijden en tenten klaar zetten. Rond het middaguur kwam de begravenisstoet aangereden. Alle studenten stonden aan de kant van de weg en zongen. Als eerste ging de stoet naar de kerk waar een korte dienst werd gehouden. Vervolgens gingen ze naar de plek waar de begravenis plaats vond (naast ons huis om precies te zijn). De overleden werd op een stoel in het midden van het veld geplaats in een soort verhoogde tent. Er werd muziek gemaakt, klonken schoten en iedereen liep om de 'tent' heen en maakte huilende/schreeuwende geluiden. Dit ging de hele avond/nacht zo door, dit betekende voor ons dus een nachtje van weinig slaap. De volgende ochtend zijn we even bij het veld aanwezig geweest maar al snel zijn we met brother John verhuist naar de bar (net zoals de meeste gasten). Voor het middaguur hadden we al flink wat wijn en pito (het lokale bier) op. Of eigenlijk moet ik zeggen: ik had al flink wat wijn en pito op. Aangezien Michael allebei de dranken niet lust hebben we heel stiekem elke keer van glas gewisseld, het is namelijk niet beleefd om eten of drinken te weigeren.
Het is best vreemd om op een begravenis te zijn van iemand die je helemaal niet kent maar ook wel een hele belevenis!
De volgende week ben ik weer twee dagen naar het health centre geweest en heeft Michael een hoop schoongemaakt en kleding gewassen (wat een top man heb ik toch!). Het wassen van kleding is hier overigens niet zo gebeurd maar kost je zo een hele ochtend: water halen, kleding op de hand wassen, schoon water halen, uitspoelen, uitwringen en ophangen.
Woensdag zijn we met de bus vertrokken richting Kumasi. Even leek het erop dat de bus niet zou komen maar toen wij na 2 uur wachten teleurgesteld terug naar het huis liepen kwam hij toch aangereden. Wij zijn er als een gek achteraan gerend en gelukkig nam hij ons mee! De bus richting Kumasi stond gelukkig al klaar in Wa, dus hier konden we gelijk instappen. Na de busrit van ongeveer 7 uur kwamen we aan in Kumasi. Kumasi is een stad waar ik 5 jaar geleden veel ben geweest samen met Andrea (goede vriendin van mij). Andrea en ik hebben toen voor 3 maanden in Bekwai gewoond (een dorp in de buurt van Kumasi) en hebben daar engelse les gegeven op de kindergarten. We gingen toen wekelijks naar Kumasi en hadden daar ons vaste restaurantje waar we pizza konden eten. Hier had ik Michael al over ingelicht dus hier zagen we erg naar uit. Ik was ervan overtuigd dat ik het nog wel wist te vinden maar na 3 keer in dezelfde straat op en neer te zijn gelopen en een paar keer zeggen: 'hij moet echt hier zitten' kwam er iemand naar ons toegelopen om te vragen van wij zochten. De man wist ons te vertellen dat het restaurant er helaas niet meer zat. Dit was natuurlijk even flink balen! Maar dankzij onze Brad gids hebben we een heerlijk ander pizza restaurant gevonden, heerlijk!!
Na een overnachting in Kumasi zijn we met de trotro naar Bekwai gegaan. Voor Michael zijn eerste trotro ervaring! Een trotro is een klein bestelbusje die ze vol stoppen met mensen en waarmee je voor een paar Cedi overal naartoe kan reizen. Eenmaal aangekomen in Bekwai hoopte ik de weg nog te herkennen maar helaas was dit niet het geval, ik herkende het helemaal niet! Daarom hebben we Rita opgebeld, met Rita zijn Andrea en ik erg veel opgetrokken. Rita kwam ons ophalen van het trotro station. Ik vond het stiekem wel heel erg spannend maar toen ik haar zag was het weer helemaal vertrouwd, alsof ik gisteren nog in Bekwai was! Rita vond het erg grappig dat Floor 'lost' was in Bekwai. Later werd ons verteld dat ze het trotro station hebben verplaatst, ja... logisch dat ik het dan niet herken! We mochten overnachten in het missiehuis bij father Joseph. Father Joseph is een geweldige man die priester was in Bekwai maar nu door zijn ziekte aan huis gebonden is. We werden hier helemaal in de watten gelegd!
De volgende dag heeft Rita ons de kindergarten laten zien waar zij nu lerares is. We hebben de kinderen en docenten kunnen verrassen met een paar cadeautjes uit Nederland, ze vonden het geweldig (dank jullie wel Denny en kinderen van Open Hof!)
Het was super om iedereen weer te zien, Michael aan hen voor te stellen en hem te laten zien waar wij 3 maanden geleefd hebben.
Zaterdagochtend was het weer tijd om afscheid te nemen van iedereen. We werden naar Kumasi gebracht en hoopte hier de bus te nemen richting Wa maar deze was helaas net vertrokken, de volgende zou 2 uur later gaan. Prima dachten wij, dan gaan we nog even wat in de winkel halen en dan komen we terug. Maar toen wij terug kwamen bleek de bus al uitverkocht te zijn, de volgende bus zou de volgende ochtend vertrekken. Aangezien wij in Ullo beloofd hadden om voor mijn verjaardag terug te zijn, was dit voor ons geen optie. Gelukkig wist een taxichauffeur ons naar een plek te brengen waar nog wel een bus zou gaan. Toen we hier aankwamen werden we gelijk naar de plek gebracht waar een bus richting Wa zou vertrekken. Wij waren al helemaal blij; we hebben toch nog een bus vandaag! Maar deze vreugde was na bijna 12 uur wachten iets minder. De bus bleek pas te vertrekken als hij helemaal uitverkocht zou zijn. Toen de bus om 19.00 uur eindelijk uitverkocht was moesten ze alleen nog wel even bedenken hoe ze al de bagage er in gingen krijgen. Mensen vervoeren hier echt werkelijk alles per bus: banden,gas flessen, zakken met rijst, koffers en dieren. Het werd dus een nachtrit voor ons. Om 4.30 uur 's ochtends kwamen we uiteindelijk aan in Wa. Gelukkig konden we hier een paar uurtjes bijkomen bij de FIC brothers in Wa. Om 11.30 moesten we alweer aanwezig zijn bij het busstation om de bus richting Ullo te nemen. Tijdens deze busrit hielp moedernatuur ons een beetje om wakker te blijven: er kwam een flinke regenbui over ons heen en aangezien wij net naast een raam zaten waar geen glas meer in zat werd er door 5 man geprobeerd om de harde regen tegen te houden met een stuk karton. Jullie zullen begrijpen dat dit niet erg effectief was maar toch lief bedoeld;-). Wat betreft regen; dat is de laatste 3 weken echt een probleem in Ullo. Er is in Ullo zelf geen druppel meer gevallen. De warmte neemt hierdoor flink toe en je ziet het landschap veranderen van mooi groen naar bruin.
De volgende dag (maandag) was het mijn verjaardag! Van tevoren was mij al beloofd dat we dit groots zouden vieren. 's Ochtends ben ik gewoon bij het health centre geweest en heb daar alle kinderen getrakteerd op een lolly met een fluitje (dank jullie wel Maureen en Renee). De kinderen vonden het helemaal geweldig en zijn erg zuinig met hun fluitje. 's Middags hebben we voorbereidingen gedaan voor het feestje en vanaf een uurtje of 4 kwamen de gasten. Als eerste kwam de chief van het dorp (dit is eigenlijk een soort burgemeester) op bezoek samen met zijn zoon. Later kwamen ook mijn collega's van het health centre en kon het feestje beginnen. Felix (degene bij wie wij verblijven) had erg zijn best gedaan om alles te regelen. Hij had een heel programma opgesteld: eerst gingen we zingen, daarna mocht ik de cake aansnijden, vervolgens champagne en daarna dansen! Onze kokkin had samen met haar moeder en zussen eten bereid voor ons en voor al de aanwezige kinderen (dit waren ongeveer alle kinderen uit het dorp). Ook was er vollop pito wat werd uitgedeeld aan iedereen. Iedereen was aan het dansen op de Ghanese muziek en had het super naar zijn zin! Niet alleen voor mij was het een top verjaardag maar voor alle aanwezigen! Felix vertelde ons trots dat de kinderen zelden zo'n feestje hebben en dit niet snel zouden vergeten.
Al met al gaat het dus erg goed met ons! Het project kan helaas nog steeds niet draaien doordat er geen stroom is. Dit blijkt een landelijk probleem te zijn in Ghana. Het water in de dam (waarvan het hele land van stroom voorzien word) blijkt te laag te zijn en het land wil te veel plekken van stroom voorzien, hiervoor is niet voldoende capaciteit. Het probleem ligt dus eigenlijk bij de regering van het land. De enige manier om het project op dit moment wel te kunnen laten draaien is door zonne-energie of een transformer aan te schaffen voor het project. Dit blijkt helaas een duur grapje te zijn maar wie weet is het wat voor in de toekomst.
Lieve groetjes,
Michael en Florentine
-
23 Oktober 2014 - 13:00
Annemarie Van Hulzen:
dag jongelui,
wat maken jullie veel mee, mooi om alles te lezen, jullie zijn goed bezig!!!!
aan de foto's en de kleding te zien zijn jullie ook al aardig in geburgerd daar
het is wel te hopen dat het project op gang komt,
heeeeeeeel veel succes daar,
groetjes uit Hillegom! -
23 Oktober 2014 - 13:07
Wouter:
Ha jongelui!
Als ik dit allemaal zo lees en de fotootjes goed bekijk, zijn jullie daar helemaal 'ingeburgerd'; wel terugkomen hoor! Gaaf om te constateren dat het jullie, Godzijdank, goed gaat! Ga zo door en ... heel graag tot het volgend rooksignaal, tromgeroffel (of gewoon een ouderwets blog-berichtje)!
Veel lieve herfstachtige groeten, pa. -
23 Oktober 2014 - 13:40
Yvonne Elzenga:
Dag Floor en Michael,
Wat een verhalen en wat een ondernemingslust hebben jullie. Gewone Hollandse kinderen in de rimbu van Ghana. Mijn bewondering ten top. Maar wel voorzichtig zijn hoor. Jullie doen het super en wens jullie veel succes met alles wat jullie ondernemen. Ik vraag De Grote Meester om jullie altijd bij te staan.
Groetjes. Yvonne -
23 Oktober 2014 - 13:44
Andrea:
Hello lieverds!!
Ik werd door Peter via de whatapp al op de hoogte gebracht van jullie bezoek aan Bekwai..
Ondanks dat het een stap terug is in de tijd, heeft ook daar de tijd niet stil gestaan en kunnen ze me vanuit Ghana via de Whatsapp gewoon bereiken.. ;)
Moet wel bijzonder zijn geweest om Father Joseph weer te zien.. Is hij erg oud geworden?
Ben eigenlijk wel benieuwd naar een foto van jullie!
Fijn dat ze je verjaardag zo groots gevierd hebben! Toch wel leuk om dat verjaardagsgevoel te hebben en helemaal als het voor het hele dorp een feestje is.
Ik wacht met smart op de komende verhalen. Heel veel liefs xx
Andrea
-
23 Oktober 2014 - 15:37
TinekeFontein:
Ha mensen, wat maken jullie bijzondere dingen mee. En zo'n verjaardag heb je vast ook nog niet zo vaak gehad. (alsnog gefeliciteerd hoor) . Veel zegen bij alles wat jullie daar mogen doen.
groetjes, Herman en tineke -
23 Oktober 2014 - 19:28
Karin Vink:
Hoi Michael en Floor,
Nog gefeliciteerd met je verjaardag Floor en wat een belevenis om het op zo'n manier te vieren. Ik lees jullie verslagen steeds met veel plezier en geniet zo een beetje met jullie mee. Fantastisch hoe jullie alles nemen zoals het komt.
Liefs van de Vinkjes -
23 Oktober 2014 - 20:56
Zita:
Hoi lieverds! Wat een gaaf verhaal weer. Wat maken jullie een mooie momenten mee. Wat bijzonder om zo'n begrafenis mee te maken. Echt een belevenis! Wat super dat jullie zijn terug geweest naar de plek van jou en Andrea.. Wat leuk om iedereen weer te zien, de plekjes te herkennen en alles aan mike te laten zien. Bijzonder om daar weer te zijn. Zo te lezen heb je een mooie verjaardag gehad.. Wat geweldig dat ze het zo gevierd hebben. Echt lief ook alles wat jullie kunnen geven en schenken.. Dat ze zo blij zijn met een fluitje, daar kunnen ze hier nog wat van leren. Leuke foto's weer.. Jullie stralen helemaal. Fijn weer wat van jullie te horen. Kijk weer uit naar jullie volgende avonturen. Een hele dikke knuffel!! X -
23 Oktober 2014 - 21:48
Jan Willem Kruithof:
Hoi Floor, Ik had gehoopt in november naar Ghana te reizen. In Thema (vlakbij Accra) hebben we een fabriek staan (TSG) dat een zusterbedrijf is van de firma waar ik werk in Helmond: Vlisco. Bij Vlisco en ook bij TSG wordt stof gemaakt voor jurken, blouses, rokken voor de West en midden Afrikaanse klanten. En tot mijn vreugde zag ik dat diverse mensen op de foto's van jullie 'onze' stof aanhadden.
Vraag maar eens of mensen het merk GTP of Woodin of Vlisco kennen. Er is vast wel iemand die dan vol trots zijn kledingstuk laat zien.
Maar goed, ik mag helaas niet reizen vanwege de ebola besmettingsmogelijkheid. Alle reizen die niet per sé dringend noodzakelijk zijn, zijn door onze directie uitgesteld.
Jullie maken echt heel bijzondere dingen mee. Geniet er lekker van.
een hartelijke groet van Jan Willem en Welmoed.
-
23 Oktober 2014 - 22:28
Jan Wuister:
Dag Lieve Floor en Michael,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag Floor! Dank je wel voor jullie reisverslagen, het is erg boeiend om te lezen. Veel succes met jullie werk en aanwezigheid daar en doe de groeten aan de Chief.
Groeten uit Scheveningen van oom Jan -
24 Oktober 2014 - 02:54
Jenneke:
Lieve Floor en Mike,
Wat een verhalen. dat soort dingen kan je ook alleen daar meemaken volgens mij.
Wat gaaf dat ze zo'n groot feest voor je hadden georganiseerd. Voor jou ook een verjaardag om nooit te vergeten denk ik;)
Ik vind het echt super leuk om jullie verhalen te lezen. Ik kijk er nu al naar uit om jullie weer op te halen.
Lieve knuffel!! -
24 Oktober 2014 - 09:29
De Bouckies :
Lieve Floor en Mike,
wat een leuk verslag weer. Jullie genieten volop. Jammer van het project, maar volgens mij hebben jullie genoeg te doen. Geniet nog maar lekker!
Dikke kus Rob, Miriam, Bobby Jane, Jessy & Buddy
p.s. Buddy snapt er niets van want hij vraagt vaak wanneer hij naar Michael mag :) -
24 Oktober 2014 - 09:30
Patricia En Denny:
Hai ,wat leuk om te zien en te lezen hoe het daar allemaal gaat,Denny vondt het erg leuk om op de foto te zien .waar zijn oude puzzels zijn terecht gekomen .
Gr Patricia en Denny -
24 Oktober 2014 - 11:15
Jacqueline:
Hoi, wat moeten jullie toch een mooie tijd hebben daar, jullie maken echt van alles mee. En als ik de foto's zo ziet, gaat het ook goed met jullie. Leuk zo'n feestje op jeverjaardag Floor , en natuurlijk, beter laat dan nooit, nog gefeliciteerd. Ben weer benieuwd naar jullie volgende verslag, dikke knuffel allebei, doei -
24 Oktober 2014 - 19:34
Henk En José:
Hallo,
Wat een mooie ervaringen weer. Natuurlijk zal je je familie en vrienden hebben gemist op je verjaardag, maar dat werd daar dubbel en dwars goedgemaakt.
Wat een leuke foto's, vooral die van jou Floor met het kindje op je rug. Misschien een idee voor hier.
En Michael, dat jurkje staat je enig. Misschien ook iets om hier te introduceren.
Nou, ga maar lekker door met leuke en mooie dingen beleven.
Lieve groeten,
-
28 Oktober 2014 - 13:00
Oma Wuister En Henk:
Nog ,Hartelijk gefeliciteerd me je verjaardag.
Geweldig wat jullie allemaal meemaken.
Nog veel plezier en voldoening.
groeten,oma -
29 Oktober 2014 - 12:21
Marcel Kerkhofs:
Hoi Floor,
Nog gefeliciteerd met jouw verjaardag, wat een feest.Leuke verslagen en foto's, jongelui! Keep up the good work en enjoy!! Groetjes, Marcel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
